Γενικά

Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και αριθμεί πληθυσμό 62.639 (απογραφή 2011)  κατοίκων και ο Δήμος Αγρινίου 106.000. Δεσπόζει στη Δυτική Στερεά Ελλάδα και είναι το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της Αιτωλοακαρνανίας. Ο πολιούχος του Αγρινίου είναι οΆγιος Χριστόφορος. Στην πόλη υπάρχουν δυο ιεροί ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του. Ο παλαιός Ναός του Αγίου κτίστηκε το 1847 και βρίσκεται στο άλσος, βόρεια της πόλης, ενώ ο νέος Ναός θεμελιώθηκε το 1920 και εγκαινιάστηκε το 1937. Η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 9 Μαΐου, ημέρα η οποία έχει οριστεί αργία για το Αγρίνιο και κατά την οποία τελούνται διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις. Το κλίμα της πόλης του Αγρινίου ποικίλει. Τα καλοκαίρια είναι πολύ θερμά με θερμοκρασίες που συχνά ξεπερνούν τους 40° C. Υγρασία με ήπιους χειμώνες χαρακτηρίζει τις περιοχές με χαμηλό υψόμετρο. Σε μεγαλύτερα υψόμετρα, τα καλοκαίρια είναι δροσερά καθώς τα χιόνια και ο κρύος καιρός χαρακτηρίζουν τους χειμερινούς μήνες.

Μία βόλτα στην Πόλη

Το Αγρίνιο είναι μια ζωντανή πόλη που κυριολεκτικά σφύζει από ζωή. Σε αυτό βέβαια βοηθούν τα τμήματα του Πανεπιστημίου και οι φοιτητές που, όταν δεν βρίσκονται στα έδρανα των αμφιθεάτρων, κατακλύζουν τις πλατείες και τους πεζόδρομους. Εξασφαλίστε λοιπόν μία θέση στάθμευσης στο όχημά σας  και ξεκινήστε με τα πόδια μια βόλτα γνωριμίας.

Αρχίζοντας από την ευρύχωρη πλατεία Μελίνας Μερκούρη, όπου δεσπόζει ανακαινισμένος ο σταθμός του ΟΣΕ, ανηφορίζουμε για την οδό Παπαστράτου. Περνάμε μπροστά από τα εντυπωσιακά κτήρια των καπναποθηκών και του αρχοντόσπιτου όπου έμενε η οικογένεια Παπαστράτου και καταλήγουμε στη πλατεία Παναγόπουλου (Σιντριβανιού) όπου χτυπά η καρδιά της πόλης.

Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον Ανδρέα Παναγόπουλο, ο οποίος  υπήρξε σπουδαίος δήμαρχος του Αγρινίου που σημάδεψε την πορεία της πόλης κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Βρίσκεται μπροστά από το Δημαρχείο και χαρακτηριστικό της είναι το σιντριβάνι που βρίσκεται στο κέντρο της. Γι’ αυτό και είναι γνωστή στους ντόπιους ως πλατεία Σιντριβανιού. Το σιντριβάνι και τα παγκάκια κάτω από τη σκιά των δασύφυλλων πλατάνων αποτελούν αγαπημένο σημείο για ολιγόλεπτη στάση και ξεκούραση των ντόπιων που διεκπεραιώνουν τις καθημερινές τους δουλειές στις γύρω δημόσιες υπηρεσίες. Εδώ βρίσκεται και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρινίου, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1981 ως το πρώτο δημοτικό θέατρο στην Ελλάδα, ενώ το 1983 εντάχθηκε στον θεσμό των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Διαθέτει δυο κεντρικές σκηνές και μια παιδική, και δικαίως θεωρείται ο φάρος του πολιτισμού για την περιοχή.

Ακολουθώντας την οδό Χαριλάου Τρικούπη, το κομμάτι που είναι πεζοδρομημένο, βγαίνουμε στη μεγάλη πλατεία Δημοκρατίας – την κεντρική πλατεία του Αγρινίου, όπου η κίνηση δεν σταματά ποτέ.

Η πλατεία Δημοκρατίας είναι η κεντρική πλατεία της πόλης του Αγρινίου. Διαμορφώθηκε για πρώτη φορά το 1879 κατά τη δημαρχία του Μιχαήλ Μπέλλου, σύμφωνα με τον τότε σχεδιασμό για τη δημιουργία της “κάτω” και “πάνω” (νυν πλατεία Ειρήνης) πλατείας. Για πολλές δεκαετίες ονομάζονταν πλατεία Μπέλλου προς τιμή του δημάρχου, που θεωρείται από τους πιο σημαντικούς στην ιστορία της πόλης. Στις κολώνες της πλατείας κρέμασαν οι Γερμανοί, τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944, τους Αβραάμ Αναστασιάδη, Πάνο Σούλο και Χρήστο Σαλάκο, τα ονόματα των οποίων δόθηκαν αργότερα σε δρόμους που ξεκινούν από την πλατεία. Πρόκειται για μια τρίπλευρη χάλκινη στήλη, σε κάθε πλευρά της οποίας είναι χαραγμένες οι μορφές των τριών κρεμασμένων, ενώ η στήλη πλαισιώνεται από αναπαραστάσεις των τριών φαναριών, στα οποία είχαν κρεμαστεί οι παραπάνω.

Ολόγυρα απλώνονται ακτινωτά οι παλιοί εμπορικοί δρόμοι, όπως η Ηλία Ηλίου, η Παπαστράτουκαι η Μανδηλαρά, που διασχίζουν το κέντρο και σήμερα έχουν πεζοδρομηθεί. Εδώ βρίσκονται αραδιασμένα στη σειρά τα στέκια της νεολαίας – καφετέριες, μπαράκια, ζαχαροπλαστεία, εμπορικά μαγαζιά- ενώ συχνά πραγματοποιούνται διάφορες εκδηλώσεις, άλλοτε αυθόρμητα και άλλοτε οργανωμένα υπό την αιγίδα του δήμου.

Αφήνοντας πίσω μας την πλατεία και ανεβαίνοντας τον πεζόδρομο της οδού Παπαστράτου και στρίβοντας δεξιά στην οδό Τσαλδαρη, συναντάμε την πλατεία Δημάδη. Είναι μια από τις νεότερες πλατείες του Αγρινίου που σχηματίζεται μεταξύ του Ταχυδρομικού καταστήματος, του κτηρίου των γραφείων του ΙΚΑ και του κτηρίου της Δημοτικής (κλειστής) Αγοράς, δίπλα στηνοδό Σκαλτσοδήμου. Πήρε το όνομά της από την Μαρία Δημάδη που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικά πρόσωπα της ιστορίας του Αγρινίου κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1940.

Πλατεία Δημάδη

Στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης συμμετέχει ενεργά το ανακαινισμένο θερινό κινηματοθέατρο “Ελληνίς”, που θεωρείται ένας από τους πιο όμορφους χώρους του είδους του στην Ελλάδα. Βρίσκεται στην οδό Μάρκου Μπότσαρη (πάροδο της κεντρικής οδού Παπαστράτου) και είναι εύκολα προσβάσιμο από την πλατεία Δημοκρατίας.

Η οδός Παπαστράτου, ο κεντρικός δηλαδή δρόμος που ξεκινά ως πεζόδρομος από την πλατεία Δημοκρατίας και συνεχίζει προσπελάσιμος από οχήματα, καταλήγει στην είσοδο του Δημοτικού Πάρκου, όπου δεσπόζουν οι προτομές της οικογένειας Παπαστράτου, από τους οποίους αγοράστηκε το 1919 το κτήμα και διαμορφώθηκε σε πάρκο αναψυχής για τους Αγρινιώτες. Το πάρκο καταλαμβάνει μια έκταση 54 στρεμμάτων και, καθώς βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τοΠαπαστράτειο Αρχαιολογικό Μουσείο, τη Γλυπτοθήκη “Χ. Καπράλος”, τη Παπαστράτειο Δημοτική Βιβλιοθήκη  και το γήπεδο του Παναιτωλικού, αποτελεί προσφιλές σημείο συνάντησης των Αγρινιωτών.  

Κάποιες πολύ σημαντικές προσωπικότητες της πόλης που αξίζει να αναφερθούν είναι:

Μαρία Δημάδη

Η Μαρία Δημάδη, γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1906. Ήταν γόνος ευκατάστατης και εύπορης οικογένειας με πατέρα γιατρό και παππού καπνέμπορο. Μορφωμένη και καλλιεργημένη, έπαιζε πιάνο, ζωγράφιζε, μιλούσε πολλές γλώσσες και είχε σπουδάσει φιλολογία στο Αμβούργο.  Θα μπορούσε να ήταν μία ακόμα κυρία της υψηλής κοινωνίας που σπαταλούσε τον ελεύθερο χρόνο της σε συνεστιάσεις και φιλανθρωπίες. Ωστόσο, δεν επέλεξε αυτό τον δρόμο και αυτό φάνηκε με το ξεκίνημα του πολέμου το 1940. Η ίδια εργάστηκε στην αρχή ως εθελόντρια νοσοκόμα, οργανώνοντας παράλληλα ομάδες γυναικών που έπλεκαν ρούχα για τους στρατιώτες στο αλβανικό μέτωπο. Στη διάρκεια της κατοχής προσχωρεί στην Αντίσταση. Αναλαμβάνει τη θέση διερμηνέα στο Γερμανικό Φρουραρχείο του Αγρινίου και από εκεί, παρακολουθώντας τις συνομιλίες και τα έγγραφα των Γερμανών, ενημερώνει τους συνεργάτες της στο ΕΑΜ. Το αρχηγείο του ΕΑΜ συντονίζει αντιπερισπασμό ανατρέποντας τα σχέδια των ναζί. Αυτή ίσως ήταν η κυριότερη προσφορά της. Λίγες μέρες πριν οι κατακτητές αποχωρήσουν από το Αγρίνιο, στις 14 Σεπτέμβρη του 1944, ανακαλύπτουν το ρόλο της και την εκτελούν σε ηλικία 37 χρόνων. Στην πλατεία διπλά από το κτίριο της Δημοτικής (κλειστής) Αγοράς, στην οδό Σκλατσοδήμου, δόθηκε το όνομά της προς τιμήν της ξεχωριστής αυτής γυναίκας.

Χρήστος Καπράλος 

Ο Χρήστος Καπράλος (Παναιτώλιο, Αιτωλοακαρνανίας 1909 – Αθήνα,1993) ήταν ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα, ιδίως σε ό,τι αφορά τον μοντερνισμό στην Ελλάδα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1930 -1934) κοντά στον Ουμβέρτο Αργυρό και συνέχισε σπουδάζοντας γλυπτική στο Παρίσι κοντά στο γλύπτη Μαρσέλ Ζιμόν. Επέστρεψε στην Ελλάδα, στο Παναιτώλιο το 1940.

Το 1946 μετακινήθηκε στην Αθήνα και μετέπειτα στην Αίγινα, όπου έστησε το 1963 το δικό του εργαστήριο. Αποκλεισμένος στο χωριό του, το Παναιτώλιο Αιτωλοακαρνανίας, δούλεψε στο γύψο, από το 1940 έως το 1945, την έκτη ενότητα της ανάγλυφης ζωφόρου για το μνημείο της Μάχης της Πίνδου. Η ζωφόρος, εμβατήριο και μαζί ραψωδία της ιστορίας του νεότερου Ελληνισμού, μεταφέρθηκε από το γλύπτη σε πωρόλιθο, στην Αίγινα, τα χρόνια 1952–1956. Σήμερα το έργο βρίσκεται στο περιστύλιο της Βουλής των Ελλήνων.

Το έργο του Καπράλου είναι έντονα ανθρωποκεντρικό με εμπνεύσεις και από την αρχαία ελληνική τέχνη και μυθολογία. Οι δημιουργίες του παρουσιάστηκαν σε πολλές εκθέσεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Στο Αγρίνιο, από το 1996 λειτουργεί μόνιμη έκθεση γλυπτών του στην “Αίθουσα Τέχνης Καπράλου”, που βρίσκεται στο κτίριο της Παπαστρατείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Η συλλογή αυτή αποτελείται από 60 έργα μικρού και μεγάλου μεγέθους, τα οποία ο καλλιτέχνης φιλοτέχνησε από την αρχή της καριέρας του, το 1930, έως το 1956. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα έργα Φιγούρα (1951), η αδελφή του Μελπομένη (1940–1945), Kazuo Kikuchi (ο Ιάπωνας συμμαθητής του στο Παρίσι, 1937) και Χριστόφορος (1940–1945). Σε δημόσιους χώρους της Αθήνας υπάρχουν η μπρούτζινη προτομή του “Καρόλου Κουν” (1987, Στοά του Βιβλίου, Οδός Ι. Πεσμαζόγλου) και η “Σύνθεση”, με θέμα τη μορφή της Μάνας με τα δύο παιδιά της (1989, Πλατεία Ραλλούς Μάνου, Λεωφόρος Αμαλίας).

Ευάγγελος Παπαστράτος

Ήταν ο πρώτος, αν και ο νεαρότερος από τους αδελφούς της οικογένειας του Αναστασίου και της Χαρίκλειας Παπαστράτου, που ασχολήθηκε με το εμπόριο καπνού. Στη συνέχεια ο Ευάγγελος Παπαστράτος μαζί με τον αδελφό του Σωτήριο ίδρυσαν την εταιρεία  “Αφοί Παπαστράτου” στην οποία προσχώρησαν ως μέτοχοι και τα άλλα μεγαλύτερα αδέλφια τους Ιωάννης και Επαμεινώνδας. Ο Ευάγγελος Παπαστράτος έγραψε το βιβλίο “Η δουλειά και ο κόπος της” που αποτελεί και την αυτοβιογραφία του. Παρέμεινε Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας μέχρι το θάνατό του στην Αθήνα το 1974, και τη θέση του ανέλαβε ο ανηψιός του Αναστάσιος Παπαστράτος. Η οικογένεια Παπαστράτου έκανε πολλές δωρεές σε Αθήνα, Πειραιά και φυσικά στο Αγρίνιο.

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1868. Πέθανε εν πλώ στο Ιόνιο Πέλαγος, ταξιδεύοντας προς το Πρίντεζι της Ιταλίας το 1920. Μυθιστοριογράφος, ποιητής, διηγηματογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού και του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Στα βιβλία του Κ. Χατζοπούλου συγκαταλέγονται τέσσερις συλλογές ποιημάτων με έντονα λυρικό ύφος και μουσικά τονισμένο λόγο: “Τα τραγούδια της ερημιάς” (1898), “Τα ελεγεία και τα ειδύλλια” (1898), “Απλοί τρόποι” (1920), “Βραδυνοί θρύλοι” (1920). Το πεζογραφικό του έργο περιλαμβάνει τις συλλογές διηγημάτων: “Αγάπη στο χωριό” (1910), “Τάσω, Στο σκοτάδι και άλλα διηγήματα” (1916), “Η Αννιώ και άλλα διηγήματα” (1923, μεταθανάτια έκδοση), τις νουβέλες “Υπεράνθρωπος” (1915), “Ο Πύργος του ακροποτάμου” (1915, νεότερη έκδοση με εισαγωγή και επιμέλεια Γ. Βελουδή, 1986) και “Φθινόπωρο” (1917, νεότερη έκδοση, 1987).

Χρήσιμα τηλέφωνα

πηγή http://discoveragrinio.gr/ :